शंकर भुजेल, हाल, यूएई ।

म अहिले यूएईको अबुधाबी मुसाफामा मेटेक्स भन्ने कम्पनीमा काम गर्छु । म आएको ३ महिना भयो । यो तीन महिनामा कोरोनाको त्रास र कम्पनीले दिएको तनावबारे मसँग बयान गर्ने शब्द नै छैन । काममा नजाउँ भने बस्नै नदिने धम्की आउँछ, काममा जाउँ भने पिसाब गर्ने समेत फुर्सद हुन्न ।

मसहित मेरा कुनै पनि साथीहरु बिरामी भएर काममा नजाँदा एकछिनमा कम्पनीको मान्छे आएर जबर्जस्ती काममा लैजान्छ । 

काममा गएन भने कोठामा बस्न दिंदैनौं भनेर धम्की दिन्छ । काममा खास बे्रक समय पनि हुन्न । पिसाब गर्न जान समेत पाइँदैन ।

कम्पनीको नियम र खटन यस्तो छ कि हामीलाई लाग्छ कुनै जेलका हामी कैदी हौं । कमाउँला, जमाउँला भनेर घरपरिवार छाडेर आइयो, अहिले त जीवन नै कैदीको भन्दा खत्तम भयो । 

बस्ने ठाउँको पनि के कुरा । हजारौं मानिसहरु बस्छन् । कसैलाई ज्वरो आयो या कोरोनाको शंका लागेमा ढोका थुनेर छुट्टै राखिदिन्छन् । न दबाई, न डाक्टर न कसैको वास्ता । बिरामी कसरी निको हुनु । भन्न त सबैलाई समान व्यवहार भनिएको छ ।

तर यहाँको सरकारले श्रमिकलाई त्यति वास्ता गरेको छैन । कम्पनीलाई पनि बस काम लगाउँ भन्ने मात्र छ ।

यो बेला कुनै अरु कारणले ज्यान गयो भने पनि कोरोना हो भनेर पन्छिने अवस्था छ । कम्पनीमा न पङ्खा, न एसी । खाडीको गर्मी कसरी खेप्नु ?

यहाँको गर्मी सुन्नेले कल्पना गर्न सक्दैन । भोग्नेलाई थाहा छ । यहाँ हामीलाई लिंक नेशनल ओभरसिजले पठाएको हो । यो बेला म्यानपावरले केही पहल गरिदिए त हामीलाई अलि सहज हुन्थ्यो कि । यो कुरा दूतावासमा पनि कतिपटक राख्यौं, तर सुनुवाई भएन । कसलाई भन्ने थाहा छैन । हाम्रो दुःख कसले सुन्छन् पनि थाहा छैन।

त्यसैले मैले आफ्नो कुरा उज्यालोमार्फत राखेको हुँ । म सबैलाई भन्न चाहन्छु सोचेजस्तो हुँदैन विदेश । देखेजस्तो रमाइलो पनि हुँदैन विदेश । जहाँ जानुहुन्छ, हजार पल्ट सोचेर मात्र पाइला चाल्नुहोस् । 

याे पनि पढ्नुहाेस्

खाडी र मलेसियामा बुधबारकाे काेराेना अपडेट : सङ्क्रमित नेपालीको सङ्ख्या ८९, ६ निको भए, ८३ जना अस्पतालमा